سنسیز نئجه اورک دؤزه ر

برایت می نویسم از قرمزی خون های ریخته شده به پای دفاع از موجودیت وهویت در احوالات بی کفن کوچه های تبریز  پیشانی سفید24 ات، برایت می نویسم از مردان و زنانی که روح والا بلندشان را آتش بر خاسته از تخت ظالمان ازلی و ابدی نتوانست بسوزاند وعشق محبتشان را به آفتاب سرزمین آتش ها وام دادند تا کور کند خاک پراکندگان به زلف پیچانش و دشمنانش، آری منم فدایی وقربان آذربایجان .

 نمی دانم می دانی یا نه از ظالمان به تاریخ سرزمینت، آذربایجان ، از خیانت ها به این آب خاک که اکنون تمام وجودت را فرا گرفته از آنهایی که قدرت برایشان به مانند سرابی که رسیدن به آن مساوی با تشنگی فزایندشان بوده و هست  از آنهایی که تختشان مولود کرنش شان به مستعمار بود از آنهایی که ثروت های سرزمینت را به خاطر دربند کردن تو فرزند آذربایجان فروختند حال بخوان از سرود ای ایران

همان سرودی که همانند دبکه های شیطان بر جسد بی جان هابیل بر پیکر جوانمردان آذربایجان جولان داده است    آری بخوان به مظلومیت فرزندان پاک سرزمینت، به کدامین گناه پدرانشان غرقه در خون شدند؟ به کدامین گناه کتاب هایشان سوزانده شد؟ به کدامین گناه فکرشان با اندیشه وهن آلود موهوم دیگران بدون حق و اجازه اعتراض ؟

اما به یاد آر آری به یاد آر تو از دیار ستار و باقری پا در رکاب کور اوغلو و نبی داری آری تویی فرزند آتا بابک آنا تومروس و اوزان دده قورقود به یاد آر " من همیشه سننین لییم " بابک به یاد آر لحظات نام نهی دده قورقود بر جوانمردان و دلیرانت . برای من دنیا با تو بودن است  بیا در دست در دست به رسم گذشتگانمان بایستیم در برابر سیل .